اثرات پیش شرطی سازی اکسی توسین بر کاهش آریتمی های قلبی در مدل ایسکمی-پرفیوژن مجدد موضعی قلب موش صحرایی

مقدمه: وقوع آریتمیهای قلبی و انفارکتوس میوکارد دو مورد اصلی از آثار زیان بار ناشی از پدیده ایسکمی-پرفیوژن مجدد در قلب هستند. پیش شرطی سازی قلب یک روش مهم برای کاهش آسیبهای ناشی از ایسکمی طولانی مدت میباشد. هدف مطالعه حاضر شناسایی اثرات پیش شرطی سازی اکسی توسین و مکانیسمهای احتمالی آن بر آریتمی های قلبی در موش صحرایی بیهوش میباشد. روشها: 54 سر موش صحرایی به 9 گروه 6 تایی تقسیم گردیدند. قلب حیوانات تحت 25 دقیقه ایسکمی و 120 دقیقه پرفیوژن مجدد قرار گرفت. در گروه اکسی توس ین، 25 دقیقه قبل از ایسکمی، اکسی توسین و در گروههای دیگر 10 دقیقه قبل از اکسی توسین، آتوسیبان (آنتاگونیست گیرنده اکسی توسین )، آتراکتیلوزید (بازکننده منافذ نفوذپذیرگذرای میتوکندریایی) و ان-استیل-سیستئین (جمع کننده گونه های فعال اکسیژن) تزریق شدند. سپس شدت و بروز آریتمی های قلبی نظیر تاکی کاردی و فیبریلاسیون بطنی اندازه گیری گردیدند. یافتهها: تجویز اکسی توسین قبل از ایسکمی طولانی مدت موجب کاهش معنی دار در شدت و بروز آریتمیهای قلبی نظیر تاکی کاردی و فیبریلاسیون بطنی گردید .(p<0/ و کاربرد آتوسیبان، آتراکتیلوزید و ان-استیل-سیستئین موجب حذف اثرات حفاظتی اکسی توسین بر آریتمی های قلبی شد ( 05 (p<0/05) نتیجه گیری: نتایج نشان میدهد که پیش شرطی سازی با اکسی توسین موجب کاهش آریتمیهای کشنده و تهدید کننده حیات ناشی از ایسکمی-پرفیوژن مجدد شده است و مکانیسم احتمالی آن از طریق منافذ نفوذپذیرگذرای میتوکندریایی و گونه های فعال اکسیژنی میباشد.